دف

بیش از سه دهه  از ورود دف به ارکسترهای موسیقی ایر انی میگذرد و همچنان محبوبیت بیش ازپیش این ساز را در بین اهالی موسیقی شاهد هستیم. قدرت، استحکام و حجم بالای صدای این ساز نقش بسزا یی را که همانا شورآفرینی و تحرک باشد، در موسیقی ایرانی ایفا میکند.

بیشتر بخوانید: تمرین پیانو با ارگ

دف یکی ازسازهای کوبه ای درموسیقی ایرانی است که شامل حلقه ای چوبی است که پوست نازکی بر آن کشیده اند و با ضربه های انگشت می نوازند. این ساز از سازهای ضربی ایرانی شبیه به دایره بزرگتر است و صدای آن بم تراست. در کتابهای لغت در معنی این ساز یا دایره می نویسند:

آن چنبری از چوب که بر روی آن پوست کشند و بر چنبر آن حلقه ها آویزند.

بیشتر بخوانید :شروع موسیقی

در قدیم این ساز یا دایره کوچک را که از روی  و برنج ساخته میشود خمک یا خمبک میگفتند. سازهایی هم بوده که بر چنبر آن زنگ تعبیه میکردند و می نواختند و زنگهای آن را بنام جلاجل میشناختد. و دفی را که به آن زنجیر میبستند دف زنگیث میگفتند.

دوران بیش ازاسلام این ساز درموسیقی ایرانی و کردی حضور بیشتری داشته است،  بطوری که رد پای ریتم های آن هنوز در موسیقی کردی وجود دارد.

کلاف اصلی دف

بدنه استوانه ای شکل و کوتاه از جنس چوب است که در یک طرف آن استوانه ای با پوست حیوانات یا پلاستیک کشیده شده است. بهترین نوع دف با پوست حیوانات در بهار ساخته میشود.

ساختمان ساز از سه کلاف اصلی بنام (پوست- حلقه- گل میخ) تشکیل میشود.

نحوه گرفتن دف در دست

ساز کاملا عمود بر دست چپ و ساعد دست راست در امتداد پوست دف .

موقعیت دست راست نسبت به دست چپ نود درجه باید باشد.

زدن ساز به سه حالت هست:

تم: با بسته بودن دست راست و از بالا به روی ساز

بک: با دست راست و به صورت باز از بالا به روی ساز

چپ: دست چپ با چهار انگشت ضربه به روی ساز

خیلی خوشحال میشویم که از نظرات ، پیشنهادات وانتقادات شما بهره مند شویم.

خواهشمنداست از فرم پایین استفاده کنید ونظرات خود را با ما درمیان بگذارید.

از گوشه سمت راست و پایین (واتس آپ) یا تماس با ما استفاده کنید و سوالات خود را با ما مطرح نمایید تا در کوتاهترین زمان پاسخگوی شما باشیم.